Naniwa 12K inceleme (çünkü ben inceledim zaten :) )

[habaz]

Burada çeliğin metarulijisi çok önemli. 12 ile 30k arası fark edilir mi evet, cilde göre fark edilebilir. Akıcılık, tek çekişte bıraktığı pürüzsüzlükten belli olur. Ama şöyle bir şey var 12-15in üzerinde artık ağız çok ince ve batıcı hale gelmeye başlıyor ve ciltte gevrek, pütürlü, kolay tahriş edebilen bir yapıya bürüynüyor. Hassas ciltli kişileri geçelim normal ciltli kişilerde bile tahriş edici olmaya başlayabiliyor.

İkinci konu; gerçekten az çelik o derece yüksek kum değerlerini kaldırabiliyor. Çeliğin sertleştirilmesi ve tavlanması yapılırken homojen ve küçük taneli ve tokluğu iyi bir çelik çıkmış olması çok önemli oluyor. Yoksa çelik yumuşak olursa zaten çok yüksek kum değerlerini taşıyamıyor ve tıraşın ortasında körelebiliyor. Yok çok sert çelik ise bu sefer ya batıcı oluyor ya da honlama, hatta kayışlama esnasında çıtır çıtır kırılabiliyor. O zaman böyle gevrek çelikleri pastalarla terciye etmekten başka seçenek kalmıyor. Çünkü istediğiniz kadar yüksek kumlu taş kullanın en hafif kullanımda bile o çıtırıtılı kırıklar devam ediyor. Deri de tek başına bunları toparlamıyor.

Çeliğin gerçek anlamda 15k ve üzerinden faydalanamabilmesi için hem çok iyi çelikten üretilmiş olması hem de etli bir çelik olması lazım. Alman usturalarında taşlama çok içbükey olduğundan ne kadar iyi çelik olursa olsun sonuçta nihai ağzın dayanımı iyi olmuyor. Sheffield çelikleri evet yumuşak ama bu sefer onlarda da o keskinliği ulaşabilecek oranda karbon olmadığından istenen keskinliğe çıkılamıyor. 15 üzerine gerçek anlamda ulaşabilen yegane usturalar Japın kamisoriler. Bunlar hem çok yüksek karbonlu hem de çok tok çelikler olduklarından hem de taşlama profili olarak oldukça etli olduklarından yüksek kum değerlerini çok daha iyi kaldırabiliyorlar. Hani bir nevi ver allahım ver, usturaya hangi taşı verseniz yetmez daha da bile beni diyor. Ama bu sefer de o bahsettiğim aşırı keskin ağzın ciltteki tahriş edici etkisi ortaya çıkıyor.

Bu işte başlangıçta insanda heves olabiliyor daha çok ince taşa geçeyim, şöyle nagura kullanayım, böyle sprey kullanayım diye ama iş kullanım pratikliğine geldiğinde yılların değişmez tecrübelerinin getirisinin haklı olduğunu görüyorsunuz. Yani; kotikül ile bitirme ya da kotikül yetmezse tek bir ilave bitirici taşla bitirme. Bu şekilde en tatmin edici, ciltte en rahat ağız olduğu gibi, ağzın dayanımı da iyi oluyor. Çok incelen ağzın direnci de düşük oluyor, kayışlaması da zor oluyor çünkü en ufak harekette o emeğiniz geçip gitmiş oluyor.

Yeni başlayanlara yapılacak en iyi tavsiye bence bir kotikül edinip onu iyi şekilde kullanmayı öğrenmleri olur. Mikroskopla çizik kalıyor mu diye ağza bakma fetişini de bırakmak lazım. Kotikül normal şartlarda puslu ağız verir, pus da çizik demek. Lupda hiç çizik bırakmayacağım diye çok uğraşırsanız herhangi bir taşta bu sefer ağzı fark etmeden fazla inceltir ve görünmez kılağı oluşturursunuz. O görünmez kılağı da usturanın bir kaç tıraşta ani olarak hatta daha ilk tıraşın ortasında körelmesine sebep olur. Dolayısıyla sizin o ağız parlak olacak diye uğraştığınız fazlan bir saatin hiç bir değeri kalmamış olur. Lup kullanın ama farklı amaçla. Her şey tadında, dengesinde güzel.

Ne güzel özetlemişsin üstad ellerine sağlık. Dört önemli faktör Taş, çelik, sakal ve cilt. Tıraşta önemli olan da bu dört faktörde optimizasyonu sağlayabilmek.