Askerlik anilari

[Lord Sparhawk]

Arkadaslar konuya buradan devam edelim askerlik hepimizin vatan borcu Allah kolayliklar versin hayirli tezkereler.

Acemi birliğimizde çok ektrem bir bölük yüzbaşımız vardı. Adını vermeyeyim. Son derece entellektüel, cin, askerden çok üniversitede doçent diyeceğiniz kıvraklıkta bir adamdı. Bir gün gece intikali yapılacak ama hava buz gibi , dedik ayvayı yedik yarın hepimiz zatürreyiz. Heralde ona da öyle glemiş olacak ki bizi sobalı eğitim amfisine aldılar. Bir apartman dairesinden daha küçük otasında sobası olan, amfi gibi kat kat koltukları olan bir yer düşünün.

Girdik oturduk bekliyoruz. Bu geldi. Yapmayacağız dedi eğitimi. İyi dedik ne yapacağız. Bir başladı konuşmaya, anlatıyor. Ben hayatımda aralıksız bu kadar güldüğümü hatırlamıyorum. Adamda felaket bir hazır cevaplılık, cin fikirlilik ve espri yeteneği var. Anında lafı koyuyor. İnanın cem yılmaz bu kadar komik değil. Hepimiz aynı şeyi düşündük keşke telefon olsaydı da kameraya çekip internete verseydik. Hit olurdu. 1 saat aralıksız 350 adamın gözünden yaş getirdi anlattıklarıyla. Kendi de dedi zaten sakın telefona çekip internete vermeyin başımı belaya sokmayın diye. Ben internette çok meşhurumdur, askerler çok sever, rihannadan daha çok erkek arkadaşım vardı facebookta o yüzden hesabımı kapattım diye. Onu hiç unutmam.

Bir başka ufak anım. Usta birliğinde tuncelide. Sanırım 12-2 nöbetine gidiyoruz 7 kişi önde çavuş. Benim daha o zaman ilk nöbetlerim, bizler bölge konutanı paşanın konutunda nöbet tutuyoruz. Onun konutu bizim bölge konutundan dışarıda. Son noöbet mevzisinden merdivenle yola inip eller tetikte konuta giriyor ve nöbet değişimi yapılıyor. Neyse herkese 5 şarjör mermi veriliyor. Bunlardan dördü metal 1 i yarı saydam içindeki mermileri görünen plastik şarjör. Herkes plastiği takıyor, öyle isteniyor bilmiyorum neden gözdağı mı neyse.

Meğer bu plastiklerın takılan diş yerleri çabuk aşınıyormuş ve silaha iyi oturmayabiliyorlarmış. Ama ben yeniyim ya bilmiyorum Taktım 4 şarjörü hücum yeleğine, plastiği silaha gidiyoruz. O paşanın konutuna giden yol da aşağı doğru yokuş patika. E tunceli, kar yağıyor -20ler , millet aynı yolda basa basa buz tutuyor cam gibi oluyor o dar patika. Her nöbete gidip gelirken 2şer 3er kere düşüyoruz. Bende düştüm heralde o sırada şarjör çıkmış düşmüş Karanlık ve kar olduğundan görüntü ve ses de yok.

Tam merdivenleirn başına geldim benden önceki arkadaşı korumak için muharebe tutuşuna geçtim ve aboooov, şarjör yok


-20 derecede başımdan aşağı kaynak suların döküldüğünü hissediyorum. "allaaah şarjör yok, lan benim şarjör yok" diye çığırıyorum.

Ortalık karıştı tabi, düşünsene 20 mermi dolu şarjörü kaybediyorsun adamın g.tünden kan alırlar kamil, kan Hemen geri geldiğim patikaya koşturdum deli gibi arıyorum, millette yayıldı arıyoruz. Oradan konuta geçen askerler bağırıyor "olm ne gelmiyorsunuz lan" bu taraftan çavuş bağırıyor "adamın şarjörü düştüüü". Deli gibi aranıyorum bulamıyorum o soğukta ateş bastı, boncuk boncuk terledim. Sonra aşağıdan ses geldi "gel bulduk diye". Bir rahatlama ki anlatamam 5 yaş yaşlandım orada. Taktım namuzsuzu hücm yeleğine, metal şarjörü taktım silaha o günden beri de hiç kullanmadım plastiği.

İşin pis yanı ertesi günkü nöbette bir arkadşaım aynı şekilde kaybetti şarjörü ve o zaman bulamadık. Gittik komutana ben aha deidm bu çocuğu uzun dönem yaparlar artık. Gidin bulun ben anlamam demiş. Ertesi günün öğleni bulmuşlar nihayet. Çocuk 2 gün şu ifadeyle ölü gibi gezdi.