Motosiklete dair
Motosikletlerin bende ayrı bir yeri vardır, daha doğrusu iki tekere karşı aşırı bir ilgi duyarım.
Bu kadar ilgili olsam da akrobasi hareketler yapabilecek kadar hakim değilimdir. İşte bir bisikletin ön tekerini havaya kaldırıp 8-10 metre tek teker üstünde gitmek dışında tabi
.
çocukluğumda mavi bir bisiklete aşık olmuş imkansızlıklardan dolayı alamamıştım.
Öyle ki onunla yatıp onunla kalkıyordum, gündüzleri sürekli zihnimi meşgul ederdi. Bilirsiniz işte bir çok çocuktaki ruhsal durum.
Bu hevesimi bir dönem bazı arkadaşlarımın bisikletini ‘bir tur versene kanka’ kullanarak bazılarınınkini geçici habersiz ödünç alarak
gidermeye çalışsamda
mavi bisikletin henüz içimde yer etmemiş boşluğunu dolduramıyordu. Derken zaman geçmiş, büyümüştüm.
Tabi ben büyürken çocukluğumdaki o mavi bisiklette şekil değiştirmiş ölçüsü ve biçimi farklılaşmıştı hatta bazı zamanlarda renk değiştiriyordu.
Onunda küçücük ince cüssesi büyümüş kas yapmış ve içerisine onu harekete geçirecek bir sürü mühendislik harikası sistemler yerleşmişti.
Artık beni tüm dünyayı sırtında gezdirebilecek kadar güçlenmiş ve cesaretlenmişti.
Yinede bu değişimler ikimizin buluşması için yeterli gelmemişti uzun yıllar.
Ne zaman bir motosiklet ve tam korumalı sürücüsünü görsem hayranlıkla izler bir gün bende böyle bir makine ile
uzun yolculuklar yapma hayalini kurardım.
Yıllarca da bu, ertelenmiş hayalden öteye gitmedi ama içimdeki ateşte hiç sönmedi.
Ta ki 2006 yılına kadar. Fakat daha öncesinde, yaklaşık bir buçuk yıl öncesinden ailemi ikna çalışmalarına başladım.
Annem ve Babam her ne kadar şiddetle karşı çıkmasalar da Motosiklet almak istediğimi onlara söylediğimde gözlerindeki korkuyu ve endişelerini gördüm.
Tabi ki o zaman 35 yaşında biri olarak onları ikna etmek gibi bir mecburiyetim yoktu.
Eh nede olsa yolun yarısına gelmişiz artık Anne ve Babadan izinmi alalım şimdi
fakat öyle olmadı onları endişeli görünce benim yelkenler suya düştü.
Motosiklete her binişimde onlara korku dolu saatler yaşatmaktansa vazgeçmeyi tercih ettim.
Ama yinede boş durmadım eve geldiğimde motosikletten konu açar onları bu fikre alıştırmaya çalışırdım.
Bir motosiklet dergisine abone olmuş sürekli okuyor ve eve getirip orta yerlere bırakıyor ve onlarında okumasını görmesini sağlıyor,
motosikletin ne olduğuna dair biraz fikir edinmelerine çalışıyordum.
Motosiklet dergileri bu anlamda iyidir çünkü nasıl olması gerektiğini anlatırlar hep.
Sonra Gebze Honda fabrikasında 3 aşamalı güvenli sürüş eğitimlerine katıldım
(yeni başlayacakların kesinlikle alması gereken kurslardır) hem kendim için hem de Anne ve Babayı biraz rahatlatmak için.
Kısaca bir buçuk yıl tabiri caizse onları bir dantel gibi işledim ve ördüm ve 2006 yılında motosikletimi eve getirdiğimde
bir miktar endişeleri olması yanında sadece dikkatli kullanmam konusunda nasihatler aldım. Ve sonunda kimseyi üzmeden,korkutmadan çocukluk aşkım ile kavuşmuştuk
Devam edecek..
