11/12/2015, Saat: 19:15
“Adamın biri bir yük katarına atlıyor ve kaçak olarak seyahat etmeye başlıyor. Ancak dedim ya, bindiği araç bir yük katarı ve çevresinde neler olduğunu görüp anlamasına yardımcı olacak aydınlığı sağlayacak bir pencereden, yani ışık kaynağından yoksun. Karanlık vagonun içinde de nakledilmekte olan envai çeşit malzeme var. Bizim adam, uyumak için uzanıyor boş bulduğu bir yere, ancak yanında da içinden keskin çürüme kokuları gelen uzunca bir sandık var. Eh, hem karanlık, hem uzun bir sandık hem de sandıktan gelen koku birleşince adamcağız kendini bir tabutun yanında yatıyor zannetmeye başlıyor ve tren gittikçe bu fikir ona gittikçe daha fazla rahatsız ediyor. Bu rahatsızlık öyle bir noktaya geliyor ki, hayallerinin de etkisi ile daha fazla dayanamıyor ve vagonun kapısını açıp, atıyor kendini aşağıya. Bir kar yığınının içine düşüyor ve “Çtonk” diye düşmenin etkisiyle kımıldayamıyor. Hem baygınlık hem de donma ile karışık bir halde kendinden geçiyor, taa ki birileri gelip onu bulana dek.
Bulunduğunda ise, baygın yattığı karın içinde ileri derecede zatürreeye meyletmiş olduğu ortaya çıkıyor. Hemen hastaneye kaldırıyorlar ve bu arada aklı başına geldikçe ve dili döndükçe başına gelenleri anlatıyor çevresindekilerine. Dinleyenler hemen gidip treni buluyorlar ve vagonları arayıp tarıyorlar ama ne kokmuş bir ceset var ortada, ne de içinde yattığı bir tabut. Ama adamın tarif ettiği tabuta benzer bir sandık görüyorlar gerçekten ve sandığı açtıklarında da içinden kalıp kalıp peynirler çıkıveriyor. Hastaneye adama gerçeği anlatmak için döndüklerinde ise çok geç kalmış olduklarını görüyorlar zira adamcağız onlar treni ararken ölmüş gitmiş, ortalarda bir yerlerde alem-i ervah ile alem-i berzah arasında mütereddid bir konumda. Böylece alışık olduğu bağlam dışında duyduğu kokunun oluşturduğu olumsuz inancın kurbanı olmuş diyelim.”
Vedat Ozan, Kokular Kitabı
insan sorunlarını anlatmak ile onlara çözüm bulmanın aynı şey olmadığını anladığında artık büyümüş demektir