En Son Ne Bilediniz?

[Lord Sparhawk]

Üstadım, pazarlama oyunu olabilir gerçektende ama yaptıklarıyla bence benim gibi meraklı bir sürü insanı , bir denemeliyim dedirtiyorlar işte. Silisyum içeriği ile ilgili birşey diyemeyeceğim, silisyum aşındırıcılar içinde doğada en fazla bulunanı ama her taştaki yapısı aynı olmuyor zannederim, hatta novakülitler bile aynı olmuyor diye düşünüyorum. Şöyleki Charnley forest taşıda novaculit mineraline sahip, ancak arkansas ile aynı ağız karakterini vermiyor. 3 tane ayrı dönem charnley denedim hepsi keskinlikte üst düzey bir ağız verdiler ancak ağızı çok çıtır çıtır idi tıraşı zevk vermedi zaten bunu okumuştum ama çıtır çıtır ağız nasıl birşey bilmiyordum bu taş öğretti sağolsun, ancak black arkansas olarak iki taş kullandım , bunların dışında üç ayrı usturam da arkansas ile bilenmiş geldi ( ikisi translucent ile) hepsinde de aynı güzel ( çok yakın ve akıcı ) tıraşı buldum. Tıraştan sonraki ilk iki gün sakalın çıkışı çok farklıydı. Tabi ki, tıraş hissiyatı  tamamen zevk meselesi, kiminin sevdiğini kimi sevemiyor , keyif denilen şey de belkide biraz bunu içeriyor.
Bu arada üstadım çok yoğunsunuz biliyoruz ama bize özellikle taşlar ve usturalar konusunda biraz bilgi paylaşımları yaparsanız çok memnun olurum. Bizi bu derde siz attınız, şimdi boş bırakmayın bizi. Boş verin aletçileri siz bize dönün fazlasıyla, Saygıyla...

Estağfurullah Taşkın komşum. Hakikaten çok vaktim olmuyor birkaç gündür biraz bakabiliyorum hallice. Nadiren de yazacak bir şeyler dikkatimi çekiyor. Benim malum ilgi alanlarım çelik, ustura ve taşlar.

Tabi bilemeyiz pazarlama mıdır değil midir ama sen çok daha iyi bilirsin bir yerde duramayınca para çok gidiyor artık. Sonuçta da aman aman değişiklikler olmuyor. Elbette arkansas kimi ciltte daha iyi sonuç verecektir, ne bileyim llyn idwal bir başkasında iyi sonuç verecektir ama en nihayetinde iş tıraş sonrası yüzünüze dokunduğunuzdaki keyif olarak kalıyor. Ben artık yoruldum onu bunu denemeye çalışmaktan çünkü bunun sonu yok. Sistemimi çok daha basitleştirdim, kafam da rahat, işim de kısa sürüyor, sonuçtan da memnunum. Çeliği okuduktan sonra sentetik mi istiyor, doğal mı istiyor, yola geliyor mu yoksa huysuzluk yapıp pastayla terbiyelenmek mi istiyor ona bakıp bitiriyorum geçiyorum. Spreylerin, elmas pastalarım, filmlerim falan bir köşede tozlanmış duruyor uzun zamandır. Şu aralar sıkca ustura restoresi yaptığım için, antika usturaları bulup, bunları tarihini araştırmak ve ilginç bilgilerle karşılaşmak çok daha hoşuma gidiyor.

Taşlara baktığımızda zaten doğal olsun, sentetik olsun bunların %90'ı ya silisyum dioksit ya aliminyum oksit içerikli. Elbette farklı oranlarda oluyorlar ama hemen hepsi bundan ibaret. Değişen bağlayıcılar oluyor. Bir de farklı olarak granatlı kotikül ve elmaslar var işte. Benim hala olduğum en konforlu ustura tıraşını antika bir kotikül vermiştir o da hocamın taşıydı, öylesine denk gelemedim bir daha. Fakat pek sözü edilmeyen klasik japon su taşları da yumuşak yapılarıyla çok tatlı tıraş verebiliyorlar. Seramikleri kast etmiyorum eski nesil kil bazlı sentetik japonlar. Misal King, Jinzo gibi ymuuşaklar.

Benim çeliğe yaklaşımda temel kriterim çelik sertse yumuşak taş, çelik yumuşaksa sert taştır. En güzel dengeyi böyle buluyorum. Misal Charnley alman usturalarda gevrek ağız verir ama yumuşak sheffield'larda daha iyi uyum gösterir. Misal almanlar da thuringen veya escherler ile daha iyi sonuç gösteriyor. Japonlar da doğal japon taşlarının bitmek bilmeyen ince kum değerlerine iyi uyum sağlıyor. Yani aslında her ülkenin kesici gereci ve üretim kültürü, o ülkede çıkan bileme taşıyla eşdeğer orantılı. Misal isveç malı aleti japon taşında kullandığınızda o kadar iyi sonuç vermiyor ama o taşı japon malı aletle kulandığınızda hem taş daha iyi çalışıyor, hem alet daha iyi ağız alıyor. Böyle ilginç bir uyum var, birbirlerini toprak çekiyor herhalde.

Bir başka konuda yazdım, bazı usturalar çok huysuz oluyorlar. Bu aslında form, ölçü, ya da taşlamalarından değil de, çeliklerinin üretim proseslerindeki sıkıntılardan kaynaklı oluyor. Bazıları kayışta bile körelecek kadar dayanımsız oluyor, bazıları yine kayışta bile çıtır çıtır kırılacak kadar gevrek oluyor. Artık homojenlik sorunu mudur, tane yapısı sorunu mu, alaşım sıkıntısı mı, tamperleme sorunu mu bilmem ama böyle usturaya denk gelince insanın canı sıkılıyor. Çok uğraştırıyor çünkü, taş beyenmiyor, deri beyenmiyor, pasta beğenmiyor. Ama işte atsan da atılmıyor, ustura işte. Yine de emek veriliyor ama özünde üretim hatalı bir çelik. Mutlaka her ustura meraklısına böyle kılçık bir ustura illa ki denk gelmiştir. İşte o durumlarda hemen bileme taşını suçlamamak lazım. Önce bir çeliği anlamak lazım nasıl hareket ediyor.

Kıtır ağızlı usturalara en iyi çözüm olabildiğince yumuşak ve kolay aşınan bir taş kullanmak ki aşınmayı yumuşak yapsın. Deri de pürüzsüz bir deri olsun ki ağzı gıdıklamasın. Yetmezse demir oksit, kırmızı "rouge" pasta sonrası krom oksit lazım. Elmas falan olmaz o da çok agresif kesiyor çünkü. Yeterince keskinlik alamayan yumuşak çelikte de olabildiğince sert yapılı ve yavaş aşındırma yapan taşta(tercihen yağ taşı) uzun süre oynamak lazım ki potansiyeline ulaşsın ve biraz daha latigo tarzı pütürlü bir deri ile uzun süre kayışlama yapılarak en keskin hale getirilsin. Yumuşak çeliklerde pasta türevleri ağzı çabuk döndürdüğünden çok kötü sonuç verir. Laplama filmleri veya sert yüzeylerde elmas ya da bor spreyler kullanılabilir ama hem konfor düşüyor hem her ustura buna gelemiyor.

Dolayısıyla, sert çeliğe, yumuşak taş ve gerekirse pasta, macun, pürüzsüz dokulu kayış
yumuşak çeliğe, sert ve yavaş taş, laplama filmi ya da sert satıhta spreyler, pütürlü, çekişi yüksek deri

kombinasyonlarını öneririm. Ama elbette bu çok genel bir tarif. Eldeki çeliğin taştaki davranışını görüp ne istediğini bizzat anlamanız lazım.