12/06/2017, Saat: 20:51
Yine aynı kitaptan Şair İlhan Berk'in güzel diliyle 2 madde:
"IHLAMUR:
Gözde ağaçlardandır; ama, bu yalnız onun kokusundan, aydınlık, duru güzelliğinden gelmez: Kendi kişiliğinden içtenliğinden fışkırır. O ağırbaşlı, sakin, alımlı ağaçlat soyundandır. Gövdesi pürüzsüz, yalın, düzdür. Sarmal, uzun saplı, kadife tüylü yaprakları üstten yeşil, alttan beyazımsıdır. Uçlarına doğru da sanki bir oyaya dönüşeceklermiş gibi birden incelirler. Çiçekleri (biz de oraya gelmek istiyoruz, değil mi ki konumuz onlardır) açık sarı, kat kat, top toptur. O dünya güzeli kokusunu da onlar saçmaz mı? Üzüm salkımları gibi oldukları yerde sarkıp kalmışlardır. Şifalı otçuların da gözü onlardadır. Uzanıp onları toplarlar. Sonra da güneşlere yatırıp kuruturlar. Baharatçı dükkanlarında yüzlercesi içinde kavanozlarda gördüklerimiz o sevgili çiçeklerdir işte.
Eski çağlardan beri bilindiğinden olacak, güzel kokulara düşkün Padişahlar (hangisi değildi ki), kimi kentsoylular onu saraylarının bahçelerinden eksik etmemişlerdir. Kestane, Çınar, Servi gibi İstanbul'un o görkemli ağaçlarındandır. Ağaçlara, kimi çiçekler gibi ün, san biçmek adet olsaydı (bundan hemen karanfili, gülü kastettiğimi anladınız sanırım), onu kolayca aksoylular katına oturtabilirdik elbet. Hem ıhlamurun buna yerden göğe kadar da hakkı vardır. Nedeni de güzelliğini öyle türünün öbür ağaçları gibi bağıra bağıra, insanın gözünün içine baka baka yapmaya kalkmaz, içten içe, sessizce, kendi temiz huyunun gereği olarak yapar.
Benim sıra sıra şişelerdeki şifalı otlarımdan biri de odur. Öyleyse siz de benim gibi bir tutam ıhlamur alıp bir cezvede suda birazcık kaynatın onu. Sonra da köşenize çekilip güzel kokusunu içinize çeke çeke için. Elbet beni de, bu otların büyük dostu adamı, anın ! Değil mi ki onun sizden bütün istediği budur. Bu kadarını da olsun esirgemeyin ondan."
"SOĞAN:
Bilgeler onu 'Acı Sözlüdür' diye tanıtır.
Soğan, bütün eski-yeni kitaplarda baş köşeyi tutmayı başarmıştır. Sanki tek başına Lokman Hekim'dir. İnsanlara da 'Her derdiniz benden sorulur' deyip koca dünyada olanca cakasıyla dolaşır. Her yerde bilindiği için hiç yabancılık çekmeden istediği yere girip çıkan o mutlu bitkilerdendir. Gittiği her yerde de saygı görür. Öte yandan, eskilerce bilinmesine, sevilmesine karşın, -ününü asıl- sarımsakla birlikte çağımıza borçludur. Eskiler onu nedense daha çok cinsel gücü için sevmişler: 'Etle kavurup yenirse şehveti arttırır' deyip pek yanlarına sokmamışlar. Bu belki de II. Beyazıt'ın -ki kadınlara pek düşkündü biliyoruz, denemediği kuvvet macunu kalmamış, sonunda soğan tohumundan yapılan macun, yüzünü güldürmüştü- onu salt erkek dostu bir bitki olarak görmesinden dir. Kim bilir ? Çağımızdaki ününün yaygınlığıysa -her şeyi yeniden yazmayı, denemeyi bir görev bilmiş çağımız- onda birden vitamin yükünün büyüklüğünü keşfedivermesidir. Bir de elbet günümüz insanlarının, damak tadına düşkünlüklerini öne sürmeleri olmuştur. Öyle ya, yemeklere onun kadar tat veren ne vardır ki ? Çağımızın gelmiş geçmiş en büyük dostu kuşkusuz Maurice Messegue'dir. Onun sarmısakla soğana olan aşkı biter tükenir şey değildir. Onun soğanı sokmadığı yer hemen hemen yok gibidir. Ona ağababalık verir.
Fransa Bisiklet Turu şampiyonu bir sporcunun büyük başarısını da her etapta bir baş soğan yemesine bağlar. Bu başarısını yıllarca sürdüren bu sporcunun 'Soğanda sanki dinamit var, ne zaman yesem kendimi bomba gibi hissediyorum' sözünü de sık sık anmaktan kendini alamaz. Yararları için de kitabında üç koca sayfa açar.
Soğanın yararlarını eski-yeni kitaplar şöyle sıralarlar: Kanı ve organizmayı temizler. Vücuttaki fazla suyu alır: Üreyi düşürür. Uyarıcı, mikrop öldürücüdür. Kalp ve damar hastalıklarına iyi gelir. Saçların dökülmesini önler. Suyu karın ağrılarını giderir. Yaraları iyileştirir. Güç verir.
Soğan o mutlu zambakgiller ailesindendir. Anayurdunun da Asya olduğu bilinir. Eti kat kay beyaz, güzeldir. Biçiminin güzelliği eski ressamların gözünden de kaçmamış, yaptıkları bütün ölüdoğa resimlerine onu sokmaktan geri kalmamışlardır. Böylece biz de onlar sayesinde soğanı yalnız yararı için görmekten kurtulup güzelliğini de görmüşüzdür.
Kentlilerin bunca derdine şifa olan soğanın, köylü dostu olduğunu da söylemeye gerek var mıdır ? Köylü ve fukara dostudur. "
Sent from my iPad using Tapatalk
"IHLAMUR:
Gözde ağaçlardandır; ama, bu yalnız onun kokusundan, aydınlık, duru güzelliğinden gelmez: Kendi kişiliğinden içtenliğinden fışkırır. O ağırbaşlı, sakin, alımlı ağaçlat soyundandır. Gövdesi pürüzsüz, yalın, düzdür. Sarmal, uzun saplı, kadife tüylü yaprakları üstten yeşil, alttan beyazımsıdır. Uçlarına doğru da sanki bir oyaya dönüşeceklermiş gibi birden incelirler. Çiçekleri (biz de oraya gelmek istiyoruz, değil mi ki konumuz onlardır) açık sarı, kat kat, top toptur. O dünya güzeli kokusunu da onlar saçmaz mı? Üzüm salkımları gibi oldukları yerde sarkıp kalmışlardır. Şifalı otçuların da gözü onlardadır. Uzanıp onları toplarlar. Sonra da güneşlere yatırıp kuruturlar. Baharatçı dükkanlarında yüzlercesi içinde kavanozlarda gördüklerimiz o sevgili çiçeklerdir işte.
Eski çağlardan beri bilindiğinden olacak, güzel kokulara düşkün Padişahlar (hangisi değildi ki), kimi kentsoylular onu saraylarının bahçelerinden eksik etmemişlerdir. Kestane, Çınar, Servi gibi İstanbul'un o görkemli ağaçlarındandır. Ağaçlara, kimi çiçekler gibi ün, san biçmek adet olsaydı (bundan hemen karanfili, gülü kastettiğimi anladınız sanırım), onu kolayca aksoylular katına oturtabilirdik elbet. Hem ıhlamurun buna yerden göğe kadar da hakkı vardır. Nedeni de güzelliğini öyle türünün öbür ağaçları gibi bağıra bağıra, insanın gözünün içine baka baka yapmaya kalkmaz, içten içe, sessizce, kendi temiz huyunun gereği olarak yapar.
Benim sıra sıra şişelerdeki şifalı otlarımdan biri de odur. Öyleyse siz de benim gibi bir tutam ıhlamur alıp bir cezvede suda birazcık kaynatın onu. Sonra da köşenize çekilip güzel kokusunu içinize çeke çeke için. Elbet beni de, bu otların büyük dostu adamı, anın ! Değil mi ki onun sizden bütün istediği budur. Bu kadarını da olsun esirgemeyin ondan."
"SOĞAN:
Bilgeler onu 'Acı Sözlüdür' diye tanıtır.
Soğan, bütün eski-yeni kitaplarda baş köşeyi tutmayı başarmıştır. Sanki tek başına Lokman Hekim'dir. İnsanlara da 'Her derdiniz benden sorulur' deyip koca dünyada olanca cakasıyla dolaşır. Her yerde bilindiği için hiç yabancılık çekmeden istediği yere girip çıkan o mutlu bitkilerdendir. Gittiği her yerde de saygı görür. Öte yandan, eskilerce bilinmesine, sevilmesine karşın, -ününü asıl- sarımsakla birlikte çağımıza borçludur. Eskiler onu nedense daha çok cinsel gücü için sevmişler: 'Etle kavurup yenirse şehveti arttırır' deyip pek yanlarına sokmamışlar. Bu belki de II. Beyazıt'ın -ki kadınlara pek düşkündü biliyoruz, denemediği kuvvet macunu kalmamış, sonunda soğan tohumundan yapılan macun, yüzünü güldürmüştü- onu salt erkek dostu bir bitki olarak görmesinden dir. Kim bilir ? Çağımızdaki ününün yaygınlığıysa -her şeyi yeniden yazmayı, denemeyi bir görev bilmiş çağımız- onda birden vitamin yükünün büyüklüğünü keşfedivermesidir. Bir de elbet günümüz insanlarının, damak tadına düşkünlüklerini öne sürmeleri olmuştur. Öyle ya, yemeklere onun kadar tat veren ne vardır ki ? Çağımızın gelmiş geçmiş en büyük dostu kuşkusuz Maurice Messegue'dir. Onun sarmısakla soğana olan aşkı biter tükenir şey değildir. Onun soğanı sokmadığı yer hemen hemen yok gibidir. Ona ağababalık verir.
Fransa Bisiklet Turu şampiyonu bir sporcunun büyük başarısını da her etapta bir baş soğan yemesine bağlar. Bu başarısını yıllarca sürdüren bu sporcunun 'Soğanda sanki dinamit var, ne zaman yesem kendimi bomba gibi hissediyorum' sözünü de sık sık anmaktan kendini alamaz. Yararları için de kitabında üç koca sayfa açar.
Soğanın yararlarını eski-yeni kitaplar şöyle sıralarlar: Kanı ve organizmayı temizler. Vücuttaki fazla suyu alır: Üreyi düşürür. Uyarıcı, mikrop öldürücüdür. Kalp ve damar hastalıklarına iyi gelir. Saçların dökülmesini önler. Suyu karın ağrılarını giderir. Yaraları iyileştirir. Güç verir.
Soğan o mutlu zambakgiller ailesindendir. Anayurdunun da Asya olduğu bilinir. Eti kat kay beyaz, güzeldir. Biçiminin güzelliği eski ressamların gözünden de kaçmamış, yaptıkları bütün ölüdoğa resimlerine onu sokmaktan geri kalmamışlardır. Böylece biz de onlar sayesinde soğanı yalnız yararı için görmekten kurtulup güzelliğini de görmüşüzdür.
Kentlilerin bunca derdine şifa olan soğanın, köylü dostu olduğunu da söylemeye gerek var mıdır ? Köylü ve fukara dostudur. "
Sent from my iPad using Tapatalk